Ashwagandha: zamiennik żeń szenia z własnej grządki

Trzeci rok uprawiam już ashwagandhę w ziołowym ogródku. Dlaczego? Ponieważ jest to cudowna roślina z medycyny staroindyjskiej o działaniu m.in. lekko uspokajającym, ułatwiającym zasypianie, przeciwnadciśnieniowym, chroniącym materiał genetyczny, wzmacniającym układ odpornościowy, zmniejszająca ryzyko zachorowania na cukrzycę, Alzheimera i inne schorzenia neurodegradacyjne związane z wiekiem. Jest zamiennikiem - nie ma co ukrywać drogiego - żeń szenia.

Uprawę withani ospałej zaczynam w połowie marca, kiedy drobne nasionka wysiewam do doniczki z ziemią do przygotowania rozsady o pH obojętnym, lekko ją ubijam i na nasiona tylko prószę glebę. Później około miesiąca czekam na pierwsze wschody, w fazie 3 liści pikuję do oddzielnych doniczek. Hartuję w połowie maja i na grządkę wysadzam po minięciu groźby przymrozków, czyli końcówka maja, początek czerwca. Czyli uprawa jest identyczna jak np. pomidorów. Na ziołowe zapotrzebowanie rodziny wystarcza 10 roślin. Korzystamy z malutkich owoców, a w końcu września robię wykopki. Korzenie myję (pachną trochę podobnie do chrzanu), skrobię, kroję i suszę.

Zagrożeniem dla ashwagandhy są nicienie glebowe, dlatego zawsze przy jej grządce wysiewam również aksamitki. Próbują podgryzać ją stonki.

Czy ładnie prezentuje się w ogrodzie? Uroda wysokich krzewów podobnych do miechunki peruwiańskiej może nie zachwycić. Ponieważ obie rośliny są bliskimi krewniaczkami są bardzo podobne: mają niemal identyczne kwiatki, pomarańczowo-czerwony kolor owoców chronionych osłonką. Jednak zdecydowanie różni je smak owoców. Miechunki peruwiańskiej (rodzynek brazylijski) zachwycają słodyczą i aromatem, zaś ashwagandhy małe o średnicy 0,5-1 cm są bardzo gorzkie.